Is er iemand die niet dol is op rode katers ? ?
Wij kwamen in 2014 net in Groesbeek wonen, vanuit Leeuwarden, waar we drie jaar hadden gewoond. Het was een hele onderneming om die reis met drie honden en negen katten te maken, maar het is gelukt. Niet lang nadat ik er woonde werd er door Wijze Weeskitten opvang gezocht voor twee rode katers. Ze waren geboren buiten op een camping (Cantecleer) niet ver in de buurt van ons. Uiteraard zei ik dat ze mochten komen, wetende dat ik deze keer ze wel echt in de bench moest houden zodat ze goed gesocialiseerd konden worden. Ik werd op slag verliefd.
Casper en Calle vonden alles erg spannend en bij elke beweging van mij in de bench lieten ze dat ook duidelijk weten door te blazen.
Na een tijdje waren ze al gewend aan mij en mocht ik ze aaien en konden ze zo langzaam aan het huis gaan ontdekken. Ze werden meteen geaccepteerd door de andere katten, Lazy en Lorin werden meteen hun pleegpappa’s. De socialisatie was goed verlopen dus was het tijd te gaan zoeken naar een geschikte plek voor ze. We vonden een hele mooie plek, prachtig groot huis met een hele mooie omgeving. Ze mochten daar naar toe verhuizen. Helaas was de meneer beetje eigenwijs en vond het niet nodig ze toch nog even in de bench te doen, dus kwamen ze in een kleine kamer eerst om te wennen.
Helaas verliep dat toch niet zoals gewenst en mocht ik ze, denk ik na een kleine twee a drie weken weer ophalen. Ze bleven toch te schuw en meneer zag af van de adoptie. Omdat ik niet zo veel zin had ze daar nog langer te laten, ging ik onvoorbereid er zelf heen, dus zonder hulpmiddelen besloot ik ze zo met blote handen te vangen. Ze waren natuurlijk al weer wat schuwer geworden, ook voor mij, want het vangen van ze was echt een helse klus. Een goede vriend van mij was mee en die zat in de kamer ernaast met de twee bewoners. Ik ging de kamer in en na een half uur kwam ik de kamer uit, met mijn handen in de lucht, met de enige vraag, waar is de badkamer? De adrenaline was zo hoog dat ik niet eens bewust was van het feit dat mijn handen onder het bloed zaten. Ik had ze gevangen dat was het enige wat telde. Later bleek dat ik flink was gebeten en gekrabd. Maar ja wat wil je dan ook, toen ik eenmaal Calle of Casper te pakken had, liet ik ze niet meer los en zij dachten er anders over dus beten van zich af.
Toen wij eenmaal weer thuis waren en ik ze weer in de bench had gedaan, duurde het niet lang voordat Casper naar mij toe kwam en mij kopjes gaf, bij mij vloeiden de tranen. ❤
Ze waren weer thuis en het schuwe was meteen verdwenen. Zij hadden denk ik besloten dat dit hun thuis was en zijn nooit meer weggegaan. Het zijn zulke mooie prachtige grote katers geworden die enorm veel van knuffelen houden. Ze spelen als gekken door het huis en in de tuin en zijn nog steeds dikke vrienden met hun pleegpappa’s Lazy en Lorin. Beiden zijn nog steeds erg gezond en ik heb wat littekens als een eeuwige herinnering.